بررسی اهمیت میانجی مؤلفۀ احساس بی ‏قدرتی در میزان تأثیر ادراک از پاسخ‏ گویی بر رفتار مشارکتی دانشجویان (مطالعۀ موردی: دانشجویان دانشگاه تهران)

 این پژوهش رابطۀ بین ادراک از پاسخ‌گویی و مشارکت شهروندی را با در نظر گرفتن متغیر احساس بی‏قدرتی میان دانشجویان دانشگاه تهران بررسی می‌کند. سؤال اصلی این است که دانشجویان تا چه حد متأثر از میزان ادراک خود از ساختار پاسخ‌گویی هستند و بر این اساس رفتارهای مشارکتی خود را تعریف می‌کنند؟ علت اصلی اجرای این پژوهش توجه به این نکته است که احساس پاسخ‌گویی نامناسب از سوی تصمیم‌گیران می‏تواند حس ناتوانی برای تأثیرگذاری بر فرایندها را در دانشجویان ایجاد ‌کند و سبب بی‏انگیزگی آنها در همکاری و مشارکت‌های سازمانی ‌شود. در این راستا تجزیه‎‏‎وتحلیل داده‏ها به‎کمک روش‏های همبستگی پیرسون، رگرسیون خطی و مدل معادلات ساختاری در نرم‏افزارهای مختص به هریک صورت گرفته است. نتایج نشان می‏دهد ادراک از پاسخ‌گویی با تأثیر بر متغیر احساس بی‏قدرتی بر مشارکت دانشجویان تأثیرگذار است. همچنین ادراک مجرد دانشجویان از ابعاد پاسخ‌گویی اخلاقی، قانونی، دموکراتیک و سیاسی، قابلیت پیش‏بینی میزان احساس بی‏قدرتی و به‌تبع آن میزان مشارکت آنها را به همراه خواهد داشت.